Auteur: Hans

Ooit heb je een diagnose gekregen. De arts vertelt je wat je lijf of je geest mankeren.

Artsen stellen vervolgens een medisch behandeltraject voor. Vaak weten ze uit onderzoek en statistieken wat de verwachtingen zijn van hun behandeling, via operatie of medicijnen. Dat werkt, maar vaak maar ten dele, of worden alleen de klachten tijdelijk verlicht. Maar wat als de ziekte terugkomt? Als het medisch handelen slechts een gedeeltelijke genezing bewerkstelligt? Wat als de artsen zeggen dat ze niets meer kunnen toevoegen, maar je toch goede kwaliteit van leven nastreeft?

Wij hebben de ervaring dat: – naast de lichamelijke kant van chronische ziekten ook een geestelijke kant een rol speelt;
– je lijf vertaalt wat er in je hoofd en hart gebeurt;
– er een duidelijke invloed van je omgeving is op de manier waarop jij met je klachten omgaat;
– je in moeilijke tijden op het advies van anderen vaart, maar je eigen mogelijkheden in  jouw hoofd en hart niet (meer) kunt zien;
– jouw beeld van de toekomst wordt beïnvloed door andere zaken dan je ‘eigen stuur’.

Waarschijnlijk ken je de impact van:

– het verblijf in een ziekenhuis;
– van de beperkte tijd die artsen voor je hebben;
– van wat de medische wetenschap weet over jouw ziekte;
– van de invloed van het zorgstelsel en het vergoedingensysteem op jouw keuzes.

En wellicht heb je slechts beperkt zicht op je eigen mogelijkheden om je eigen stuur op ziekte en behandeling te (blijven) nemen.

Dat lijkt logisch, maar hoeft niet zo te zijn! Begrijp ons goed: het is goed om advies en informatie in te winnen bij professionals. Om te praten met de mensen die je lief zijn. En het is goed om dat te gebruiken, in combinatie met je eigen gezond verstand en de antwoorden die in je eigen hart te vinden zijn.

Ken je je eigen mogelijkheden voor verbetering of behoud van kwaliteit van leven nog niet, maar wil je ze wel ontdekken?

Of ben je al op weg hierin, maar wil je verder verdiepen? Wil je die mogelijkheden op een open en respectvolle manier verkennen in contact met anderen? Zo eenvoudig en puur mogelijk? Dan is het programma van onze themabijeenkomsten wellicht iets voor jou!

Ons hoofd (onze gedachten) heeft een grote invloed op ons dagelijks leven. De mens heeft een ingenieus brein dat ervoor zorgt dat wij de goede dingen doen. Maar helaas is dat brein ook vaak overactief en gestuurd door angst. Zijn we bang voor de toekomst, hebben we last van ons verleden.

Het hart (het gevoel, zo je wilt)  heeft een natuurlijke wijsheid die gevoed wordt vanuit liefde en onvoorwaardelijke aandacht. Het hart staat voor een heel zuiver deel in ons, dat van nature iedereen heeft, maar dat vaak vergeten wordt. Weer opnieuw het contact leggen met dat hart (en het laten spreken !) is heel waardevol.

Wij streven er in ons werk naar om ons brein, onze gedachten, ons hoofd op een evenwichtige manier te laten samenwerken met ons hart. Zonder de angst, die in gezondheidszaken zo vaak regeert. Zodat we het inzicht en overzicht kunnen krijgen, dat nodig is om te kunnen handelen (of juist niet) zoals goed voelt voor onszelf!

In een systeemopstelling gaat het om een aantal principes:
Ieder mens maakt deel uit van een groep. Een familie, een werkkring, een vriendengroep, een koor. Kortom, een systeem. Leden van die groep zijn zichtbaar en ook onzichtbaar met elkaar verbonden. Vergelijk het met een ecosysteem. De delen van een ecosysteem hebben elkaar nodig om individueel en in samenhang met elkaar evenwichtig en gezond te functioneren.

Het systeem/de groep (én de individuele leden!) functioneert evenwichtig en gezond als er aan een paar wetmatigheden wordt voldaan:
– Er is sprake van de juiste ordening. Ouders hebben voorrang op kinderen, oudere kinderen gaan voor jongere kinderen. Leidinggevenden gaan voor op mensen op de vloer….  Behalve natuurlijk als het gaat om de uitvoerende taak op de werkvloer! Als iedereen gezien en erkend wordt voor de plek die hij inneemt en functie die hij/zij voor het geheel heeft, is de groep gezond.

– Er is evenwicht tussen geven aan de groep en nemen van de groep. Als mensen het gevoel hebben veel te geven en weinig terug te krijgen (zie bijv. wat er in de huidige gezondheidszorg met werknemers gebeurt), holt dat de samenhang in het systeem van binnenuit uit.
– Alle leden van het systeem worden gezien en erkend dat ze erbij horen. De natuurlijke binding wordt gezien. In een familiesysteem horen bijv. ook vroeg overleden kinderen, miskramen, geaborteerde kinderen, overleden ouders bij het systeem. Het geheel kan slechts dan goed functioneren, als iedereen ook echt de plek in kan nemen die hem toekomt en als iedereen erkend wordt voor de rol die hij/zij voor het totale systeem heeft.
Als de manager en de mensen op de vloer elkaar erkennen voor de waarde die zij voor de organisatie hebben, zal de organisatie als geheel daarbij floreren.

Als door omstandigheden in een leven/organisatie dit evenwicht wordt verstoord, kan dat de groep uit balans brengen. Deze omstandigheden zijn zichtbaar (ziekte, oorlog, trauma) of onzichtbaar (stil verdriet om een overleden kind bijvoorbeeld, waar niet over gesproken wordt). Het systeem neemt dan vaak iemand van de volgende generatie ‘in dienst’ om te laten zien wat er niet functioneert en in ieder geval aandacht verdient. Dat kan op vele manieren. In gedrag, in ziekte, in levenshouding. Maar ook in een afdeling binnen een bedrijf die niet functioneert.

Een opstelling laat zien hoe het systeem er uit ziet, wat voor de onevenwichtige verstrikkingen zorgt die vaak voor onbegrepen leed zorgen en wat de mogelijkheden zijn om te helen. Dan kan een interventie zowel het individu als het systeem helen.

Een voorbeeld: in het dagelijks leven werd via de reguliere weg niet duidelijk waarom een jong kind bij tijd en wijle stotterde, hoewel zijn vader dat ook deed. In de opstelling bleek, dat de vader zijn kind liefhad, maar door de vele omstandigheden in zijn leven hem toch niet echt en werkelijk kon zien. Het kind bleek er alles voor over te hebben om door zijn vader gezien te worden.. zelfs stotteren! ‘Mijn vader is mijn held! Als ik nou hetzelfde ga doen als hij, gaat hij me vast zien!’ Dat was de strekking van wat ‘het ecosysteem’ te vertellen had; onder de dagelijks oppervlakte. Het bleek voldoende voor de vader om zich bewust te worden, dat ‘mijn zoon werkelijk zien voor wie hij is’ iets anders was dan ‘houden van mijn zoon’. Na deze bewustwording verdween het stotteren van het kind. Het was voor het kind niet meer nodig om te stotteren, wilde hij gezien worden door zijn vader!

Dialoog is een manier van verbinden en uitwisselen tussen mensen. Door te verbinden en diep te luisteren en vanuit de diepte te spreken kunnen nieuwe inzichten ontstaat. Zo ontstaat een nieuwe waarheid die rijker is dan de inzichten van ieder individu voor de dialoog. Geen compromis of vergelijk maar een nieuw gedeeld perspectief dat rijker is als de inzichten die ertoe hebben geleid.

In voorbereiding.